Huhhemelte

Ik weet nou nooit of het verhemelte of gehemelte is. En het allerstomste is dat ik het begin van het woord dan maar een beetje inslik. Het wordt dan een soort huhhemelte. Als ik dan vraagtekens boven hoofden zie verschijnen zeg ik maar eerlijk dat ik nooit weet of het verhemelte of gehemelte is. Zo zie ik die vraagtekens veranderen in gloeilampen, maar boven mijn hoofd staat nog steeds een vraagteken. Dus ik ga maar eens Wikipediaen. Ik gok op gehemelte. En wat blijkt; je wordt doorverwezen naar het artikel met als titel Verhemelte. Nou, dat weet ik dan ook weer. Verhemelte dus. Toch maar eens doorlezen. Het verhemelte of gehemelte (Latijn: palatum) is de gebogen scheidingswand tussen de mondholte en de neusholte. Huh?! Verhemelte of gehemelte?!

Dus ik sta een week later in de kroeg. Ik ben zo verstandig geweest om uit m’n werk eerst thuis een pizza in de oven te doen. Dan heb ik nog een beetje een bodem. Maar zo verstandig was dit niet. Want bij de eerste hap plakte de hete kaas al tegen de gebogen scheidingswand tussen de mondholte en de neusholte. En nu moet ik op de blaren kauwen. Om het verbrande deel te koelen laat ik elke slok bier uitgebreid in m’n mond rondgaan voordat ik ‘m doorslik. Omdat dit uitgelegd dient te worden zeg ik: ‘Ken je dat? Denk je lekker snel een pizza te eten, brand je je verhemelte!’. En ja hoor, daar zijn ze. De vraagtekens. Dus zeg ik (volledig hier op voorbereid): ‘gek eigenlijk hè, dat je zowel verhemelte als gehemelte kan zeggen!’ En dan blijft het stil. Niemand reageert. Het zou een pijnlijke stilte zijn als me dit niet drie keer per week gebeurt. Gelukkig wordt het doorbroken door ‘Goed. Tim. Bedankt hiervoor. Maar Sebas, hoe was je verjaardag?’

Weet je wat? Vanaf nu brand ik alleen nog m’n palatum!

Nog zo jong...

We kenden elkaar nog geen twee weken. We begonnen net een beetje gewend aan elkaar te raken. Hij aan mijn zachte aanrakingen. Ik aan zijn snelheid van handelen. Zoals ik mijn hoofd tegen ‘m aan kon leggen. Tegen ‘m praatte. En bijna altijd antwoord kreeg. Elke keer met een andere stem. Het leek alsof we elkaar al jaren kenden. Soms had ik geen zin om te praten. Dan schreef ik gewoon. Een sms, of een mailtje. En hij was up to date. Facebook, Twitter, WhatsApp, Skype, Viber, Hyves, LinkedIn. Niks was te gek voor ‘m. Als ik een vraag had kreeg ik direct antwoord. Hij wist echt alles. Als ik me verveelde speelden we een spelletje. Als ik in de trein zat keken we een filmpje. En op de fiets luisterde we muziek. We hadden het goed samen. Ik hield ‘m dicht bij me, zodat ‘m niks kon overkomen. Zorgde ervoor dat hij altijd genoeg energie had. Maar toch knapte er iets die woensdagavond. We zaten samen op de bank tv te kijken. Ik keek nog even naar ‘m en glimlachte. Hij lag zo vredig daar op de leuning. Er was reclame, dus ik pakte de afstandsbediening om te zappen. Maar toen, zonder waarschuwing, een verschrikkelijke klap! M’n hart stond stil. Ik keek opzij. Hij lag daar niet meer. M’n hart ging van nul naar honderd in anderhalve seconde. Ik keek naar de vloer. Daar lag hij, plat op de grond. M’n hart brak, net als zijn scherm.

M'n hart brak, net als zijn scherm.

Facebook-tot-de-macht-17

 Bij de geboorte van Fedde (m'n lieve neefje) heb ik een g-mail adres voor 'm aangemaakt. Hij maakt er nu volgens mij nog niet zo veel gebruik van (hij is 9 maanden oud), maar dat weerhoud mij er niet van om hem af en toe eens flink te spammen...














From: Tim Terra
Date: Thursday 24 march 2011 11.07am
To: Fedde van Hoven
Subject: Facebook?

Jo Fedde,

Hoe is het ermee?! Tijd niet gemaild, dus ik dacht: laat maar weer eens wat van me horen.

Ik zat te denken: ik zie constant echt hele toffe foto's van je langskomen op Facebook! Ik zie je eigenlijk alleen maar lachen. Wat ben je toch een vrolijke vent. Om blij van te worden! Maar daar wil ik eigenlijk niet naartoe. Wat ik wil zeggen is dat het misschien een idee is om je eigen Facebook pagina aan te maken! Dan heb je een eigen platform om jezelf te profileren! Een heel leuk idee, maar nu ik dit zo schrijf kan ik het me ook wel voorstellen dat je ouders het wel prettig vinden om nog even niet heel je leven op internet te zetten. Bovendien krijg je zo ook wel genoeg 'likes' volgens mij.

Ik ben sowieso benieuwd of als jij een jaar of 16 bent, als je dit tegen die tijd leest, Facebook nog steeds Facebook is. Of mensen het dan nog steeds 'liken'. Of dat alles er dan weer helemaal anders uit ziet. Misschien leven we dan wel in een maatschappij waarin Facebook verboden is, omdat niemand meer zijn huis uit kwam en het persoonlijke contact tussen mensen onderling tot het nulpunt dreigde te dalen. Of kennen we juist niets anders dan Facebook. Een soort Facebook-tot-de-macht-17. Werken we vanuit huis via Facebook-tot-de-macht-17 en dan zijn er geen schoolgebouwen meer, want ook je lessen volg je via Facebook-tot-de-macht-17. Kijken we een voetbalwedstrijd met onze vrienden online, zonder dat je in dezelfde kamer zit. Zonder dat je zelfs in dezelfde stad zit. En dan krijg je natuurlijk ook weer Facebook-tot-de-macht-17 liefdes, verlovingen en trouwerijen. Een soort Tamagotchi kinderen online. (Wat Tamagotchi is leg ik je nog wel een keer uit.) Wel lekker goedkoop. Die kan je gewoon uit zetten. En geen gezeik dat ze tijdens hun pubertijd alleen maar online zitten. Want ja, dat kan natuurlijk niet anders. En ze weten dan ook alles, want Facebook-tot-de-macht-17 heeft natuurlijk een geïntegreerde Wikipedia app. En je kan dan waarschijnlijk ook je ouders 'blocken'.

Een dikke knuffel van m'n lieve neefje zit er dan niet meer in. En een tandeloze schaterlach beleef je toch anders via FeddeTube. Weet je wat Fedde, hou jij het nog maar even alleen bij dit emailadres (wat je sinds kort overigens dus als 'emailadres' schrijft en niet meer als 'e-mailadres', want dat is zó 2010). Ik weet je op deze manier wel te bereiken en als ik een knuffel wil kom ik gewoon langs.

Kanjer, ik spreek je snel weer!

X Tim

I do not get awesome...

Oehhh, alweer plassen. Dit moet wel de vijfde keer in het afgelopen tien minuten zijn. Weer van die kruk af. Nog even wachten totdat er een gaatje valt in haar absurd lange verhaal dat nergens naartoe lijkt te gaan en me eigenlijk ook helemaal niks boeit. Ik ken die vriendin van haar niet eens! Waarom vertelt ze me dan hoe haar verstandskiezen getrokken zijn! Of zit ik weer niet te luisteren? Ik vraag me af of ze dat überhaupt door heeft. Ze zal waarschijnlijk wel denken dat ik de blaas van een 83-jarige heb. Dat klopt eigenlijk ook wel na 318 bier. Maar dan maakt het me ook echt niets meer uit hoe iemand over m'n blaas denkt. M'n blaas, vol, plassen, ja, nu moet ik echt nodig plassen! Maar ja, het is ook weer zo raar om midden in het verhaal weg te lopen en 3 minuten later doodleuk weer terug te komen. Nog even doen alsof ik luister. Dan kan ik zo weer naar de wc. Pffff, wanneer houd ze nou een keer haar mond. Nu heb ik echt geen flauw idee meer waar ze het over heeft. Fuck it, hier ga ik niet op wachten. "Sorry, ik ga even naar de wc..." Hmmm, dat kwam er nog best naturel uit. Nu soepel van die kruk af stappen en in een rechte lijn naar de wc lopen. Ai, dat was een voet. "Ehhh, sorrly van je voet." Sorrly?! Dat kwam er dan weer niet zo soepel uit. Focus. Rechte lijn lopen. Een beetje vasthouden aan de mensen die in de weg staan. Auw, die hoek van de bar had ik nog niet gezien. "Jajaja, nee, hahahaha!" Echt geen flauw idee wat hij zei. Laat ik maar gewoon naar 'm lachen en doorlopen. Ik ben er bijna! Nog even oppassen voor dat rek met Boomerang kaarten. En ja hoor, bestemming bereikt. De pot lacht me toe. Handje tegen de muur. Man, dat lucht op! Gek dat het opeens zo draait als je van de kruk afstapt. Niet aan denken. Mentaal voorbereiden op de terugweg. Cool blijven. "Oei, gaat het? Nee? Oh. Ehhh..." Snel doorlopen. Daar ga ik geen vriendjes meer mee worden vanavond. Als ik maar weer op die kruk kom te zitten. Dan gaat alles weer redelijk normaal. Ja, daar staat de kruk op me te wachten. Nu cool gaan zitten en... Weer helemaal veilig. "Maar waar hadden we..." Damn, verkeerde kruk. Snel, verzin wat! "Vloglens mij ben ik de wc uit geklomen en de verkeerde kloeg in gestapt." Right... Dat klonk helemaal niet dronken! Dit slaat echt nergens op. Dan maar gewoon in één rechte lijn naar de uitgang. En laat het alsjeblieft een rechte lijn zijn. Ik leg de jongens morgen wel uit waar ik opeens was. Godver, die deur gaat niet open! Ah, trekken dus... Zucht. Goed onthouden voor de volgende keer: I do not get awesome - I get drunk.

Ook in Azië heeft Rick gelijk

‘Ja, maar wat is nou eigenlijk echt het verschil tussen een Chinees en Vietnamees?’ vroeg hij zich hardop af. Het was de verkeerde vraag om te stellen in de kroeg. Om hem heen werd er verontwaardigd gereageerd. Maar hoe kon hij nou in hemelsnaam het verschil zien? ‘Heeft een Vietnamees dan echt andere ogen?’ zei hij. ‘En hoe kan je ze nou uit elkaar houden. Laten we eerlijk zijn, ze lijken toch allemaal op elkaar?’ Het was zo gezellig in het kleine plaatselijke café, maar nu begon de sfeer toch echt om te slaan. Hij hield er wel van om er een beetje de fuck er in te gooien en te doen alsof zijn mening de waarheid was. ‘Ok, Duitsers en Hollanders hou je ook niet uit elkaar. Of kijk nou naar Charlie, hij komt uit Australië en wij lijken ook als twee druppels water op elkaar.’ Charlie keek verbaasd, hij was bijna 2 meter en had kort bruin haar, dus die vlieger ging niet op. Hoe ging hij dit nou recht lullen. ‘Iemand nog een biertje?’ zei hij maar met een glimlach die over het algemeen onweerstaanbaar was. Onderweg naar de bar bedacht hij dat hij de volgende dag maar weer eens verder moest gaan en om Hanoi achter zich te laten. Z’n nieuwe Vietnamese vrienden begrepen hem toch iets minder goed dan z’n vrienden thuis.

Waar ben je?

In de trein.
(...)
Ik weet niet. Over een half uurtje denk ik.
(...)
Nee, ze moet gewoon d'r bek houden!
(...)
Ja, dat wel, maar als ze zo over m'n nichtje praat, krijgt ze echt problemen met me!
(...)
Ze is zelf een hoer.
(...)
Serieus?! Als ze nog één keer met Elton Pingt krijgt ze echt klappen!
(...)
Ja, ik bel wel als ik er ben.

Het zet je aan het denken. Waar ligt de grens tussen een irritant eenzijdig treingesprek en een interessant eenzijdig treingesprek?

Ik sta op een punt in mijn leven om een keuze te maken uit te stappen bij Schiedam Centrum of toch door te reizen naar Rotterdam Centraal. Geen makkelijke keuze.
(...)
Rood en groen. Maar soms ook zuurkool. En meestal dan een stuk of 438. Of meer. Twee keer zoveel.
(...)
Afhankelijk van menselijke factoren. Dieren hebben immers geen invloed op de tijd. Wel op pindakaas. Maar daar zijn we dan weer niet afhankelijk van.
(...)
Ja en nee.
(...)
In dat geval soms. Maar wat heb je aan ’soms’ als je op zoek bent naar ‘altijd’. Of op zoek bent naar voetbalplaatjes. Dan heb je ook niks aan ’soms’.
(...)
Maar dat is dus niet de oplossing in een samenleving waar blauwe bomen niet geaccepteerd worden. En dan bedoel ik echt blauw. Zoals een smurf. Dat is anders dan de lucht op een onbewolkte zomerdag. Of het blauw van de Europese vlag. Je weet wel; met die gele sterren. Ik moet hier echt benadrukken dat het om de kleur blauw van een smurf gaat. Het maakt dan niet uit of het Brilsmurf of Grote smurf is. Volgens mij zijn zij dezelfde kleur blauw.
(...)
Dat blijkt dus geen Chinees te zijn! Het is gewoon een manier om naar de lengte van iets te vragen.
(...)
Jezus wat erg. Dat meen je niet. Wat erg! Haaaaaahaaaaaahaahahaha........Haha..................Ha.... Dat is echt om te janken!
(...)
Nee, genoeg over mij.
(...)
Dat is vragen naar de bekende weg. Want in Engeland moet je eerst naar rechts kijken, dan naar links en dan weer naar rechts.
(...)
Wat je nu zegt boeit me echt niks. Sorry dat ik je onderbreek. Maar zo bespaar ik je het zoeken naar de juiste woorden. Want ik weet wat je wilt zeggen. En dat kan me echt absoluut niet boeien.
(...)
Weet je wat? We bellen gewoon niet meer. Als ik aankom op centraal ga ik door de stationshal huppelen. Als jij dat nou ook doet zit er een kans in dat we elkaar tegenkomen en nog op tijd zijn voor de film. Zo niet dan had het niet zo mogen zijn.
(...)
Ja. Misschien tot zo dus.

Tja, voor zo'n eenzijdig treingesprek leg ik m'n boek wel even neer.

Ik heb nieuws...

Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Wat wil je eerst horen. Ehhh, ik wil denk ik alleen het goede nieuws horen. (Stilte...) Ja, dat kan natuurlijk niet, want ik heb goed nieuws, maar ik heb ook slecht nieuws!  

(Ja. Shit. Wat moet ik nou. Goed én slecht nieuws! Goed nieuws - leuk, slecht nieuws - niet zo leuk. Dilemma. Dubio. Spagaat. Misschien moet ik maar eerst het slechte nieuws in ontvangst nemen, om daarna met behulp van het goede nieuws uit het dal te krabbelen. Tenzij het goede nieuws natuurlijk niets voorstelt. Dan lijkt het alsof ik twee keer slecht nieuws heb ontvangen. Dan kan ik krabbelen wat ik wil, maar kom ik nooit dat dal uit. Dus dan maar beginnen met het goede nieuws? In het ergste geval donder ik uit die zevende hemel en sta ik weer met beide benen op de grond. Al denk ik niet dat je zomaar opstaat als je uit de zevende hemel valt. Ik heb toch wel het idee dat dat echt heel erg hoog is. Daar hou je minstens een gebroken enkel aan over. Waarom kon ze nou niet gewoon zeggen wat ze te vertellen had! Of het gewoon houden bij 'ik heb nieuws'. Waarom zou je een boodschap überhaupt inleiden met 'ik heb nieuws'?! Of het nou goed of slecht nieuws is! Zodat ik me er goed op voor kan bereiden? Misschien wat steviger op m'n stoel kan gaan zitten. Beide benen op de grond, zodat ik er niet zomaar af val. Of m'n liefje kan bellen om te zeggen dat ik van haar hou. Nu het nog kan. Even een paar keer stevig kan in- en uitademen? Goed, probeer hier geen punt van te maken. Spring in het diepe. Zeg gewoon wat er als eerst in je op komt.)

Het goede nieuws dan maar... Het goede nieuws is dat we vandaag gewoon om zes uur naar huis kunnen! (Damn! Is dat het goede nieuws?)  Het slechte nieuws is dat we morgen misschien wel moeten overwerken... (Morgen misschien wel moeten overwerken?! MISSCHIEN WEL moeten overwerken?!) Tja, dat zien we morgen dan wel weer...

De pui die schuift

Schuifpui. Het blog waar ik mijn hersenspinsels op neer ga kwakken. Waarom schuifpui? Waarom niet! Het is niet dat het een symbolische betekenis heeft. Ik heb er nog even over nagedacht. Een schuifpui kan je open zetten, maar jezelf er ook mee opsluiten. Een soort muur waar je toch doorheen kan kijken. Iets waar de wat minder intelligente mussen tegenaan vliegen. Maar eigenlijk is hij altijd te smerig. Hoe dan ook. Geen symbolische betekenis gevonden. En dat wil ik graag zo houden. Het is een onzin-woord wat gewoon leuk klinkt. Eigenlijk net als dit blog. Onzin wat gewoon leuk klinkt. Krijgt het woord toch nog enige betekenis...