Huhhemelte

Ik weet nou nooit of het verhemelte of gehemelte is. En het allerstomste is dat ik het begin van het woord dan maar een beetje inslik. Het wordt dan een soort huhhemelte. Als ik dan vraagtekens boven hoofden zie verschijnen zeg ik maar eerlijk dat ik nooit weet of het verhemelte of gehemelte is. Zo zie ik die vraagtekens veranderen in gloeilampen, maar boven mijn hoofd staat nog steeds een vraagteken. Dus ik ga maar eens Wikipediaen. Ik gok op gehemelte. En wat blijkt; je wordt doorverwezen naar het artikel met als titel Verhemelte. Nou, dat weet ik dan ook weer. Verhemelte dus. Toch maar eens doorlezen. Het verhemelte of gehemelte (Latijn: palatum) is de gebogen scheidingswand tussen de mondholte en de neusholte. Huh?! Verhemelte of gehemelte?!

Dus ik sta een week later in de kroeg. Ik ben zo verstandig geweest om uit m’n werk eerst thuis een pizza in de oven te doen. Dan heb ik nog een beetje een bodem. Maar zo verstandig was dit niet. Want bij de eerste hap plakte de hete kaas al tegen de gebogen scheidingswand tussen de mondholte en de neusholte. En nu moet ik op de blaren kauwen. Om het verbrande deel te koelen laat ik elke slok bier uitgebreid in m’n mond rondgaan voordat ik ‘m doorslik. Omdat dit uitgelegd dient te worden zeg ik: ‘Ken je dat? Denk je lekker snel een pizza te eten, brand je je verhemelte!’. En ja hoor, daar zijn ze. De vraagtekens. Dus zeg ik (volledig hier op voorbereid): ‘gek eigenlijk hè, dat je zowel verhemelte als gehemelte kan zeggen!’ En dan blijft het stil. Niemand reageert. Het zou een pijnlijke stilte zijn als me dit niet drie keer per week gebeurt. Gelukkig wordt het doorbroken door ‘Goed. Tim. Bedankt hiervoor. Maar Sebas, hoe was je verjaardag?’

Weet je wat? Vanaf nu brand ik alleen nog m’n palatum!