Nog zo jong...

We kenden elkaar nog geen twee weken. We begonnen net een beetje gewend aan elkaar te raken. Hij aan mijn zachte aanrakingen. Ik aan zijn snelheid van handelen. Zoals ik mijn hoofd tegen ‘m aan kon leggen. Tegen ‘m praatte. En bijna altijd antwoord kreeg. Elke keer met een andere stem. Het leek alsof we elkaar al jaren kenden. Soms had ik geen zin om te praten. Dan schreef ik gewoon. Een sms, of een mailtje. En hij was up to date. Facebook, Twitter, WhatsApp, Skype, Viber, Hyves, LinkedIn. Niks was te gek voor ‘m. Als ik een vraag had kreeg ik direct antwoord. Hij wist echt alles. Als ik me verveelde speelden we een spelletje. Als ik in de trein zat keken we een filmpje. En op de fiets luisterde we muziek. We hadden het goed samen. Ik hield ‘m dicht bij me, zodat ‘m niks kon overkomen. Zorgde ervoor dat hij altijd genoeg energie had. Maar toch knapte er iets die woensdagavond. We zaten samen op de bank tv te kijken. Ik keek nog even naar ‘m en glimlachte. Hij lag zo vredig daar op de leuning. Er was reclame, dus ik pakte de afstandsbediening om te zappen. Maar toen, zonder waarschuwing, een verschrikkelijke klap! M’n hart stond stil. Ik keek opzij. Hij lag daar niet meer. M’n hart ging van nul naar honderd in anderhalve seconde. Ik keek naar de vloer. Daar lag hij, plat op de grond. M’n hart brak, net als zijn scherm.